' Journal für die Botani

in ihrem ganzen Umfange, Fünfunddreissigster Band. | ns Oder:

Beiträge

zur

., Pflanzenkunde.

i Neue Folge. Erster Band.

Herausgegeben von on August Garcke, eg Custos des Königlichen Herbariums zu Berlin. “ 2

Mit dreiundzwanzig Tafeln Abbildungen.

\-

— de em

Berlin 1867 u. 1968. u:

gedruckt auf Kosten des Herausgebers. = »

In Commission bei Wiegandt u. Hempel in Berlin.

Mo. Bot.Garden, ” 1900.

Inhalt

Beiträge zur Naturgeschichte des Genus Sarifraga, von Dr. A. Engler. {Mit zwei Karten) . . . 2» 2 0000. Pars I, De generis Sarifragae historia . © 3» =» 0.

Pars I, Systematia . © 2 2» > 22er ee 0. Pars IH. Pflanzengeographische Betrachtung des Genus Satifraga . » 2 0 2 2.

Die Cuscuten der ungarischen Flora. Vortrag, gehalten in der IX. Versammlung ungarischer Naturforscher zu Pest 1863 von Josef v. Dorner. (Aus dem Ungarischen übers, von Ascherson, berichtigt und ergänzt vom Verfasser.) , . Vorarbeiten zu einer Uebersicht der phanerogamen Meerge- “ wächse, Von Dr. P. AScherson . . 220000. . Musa Ensete. Ein Beitrag zur Kenntniss der Bananen, von Dr, Louis Wittmack. (Mit Taf, IL) . 2 20.0 Beitrag zur Kenntniss der Irideen, von Dr. F.W.Klatt.. . Aufzählung und Beschreibung der Acacien - Arten des Nilgebiets, Von Dr. 6. Schweiufurth, (Hierzu Taf, IV—XXHL) Diagnoses Iridearum novaram. Auctore Dr. F. W. Klatt. . Reliquiae Mettenianae s. Alices quaedam novae ex variis orbis terrarum partibus collectae post mortem auctoris aM. Kuhn

et». 2 or rer er enene

Seite

125

182

Seite

Üeber die Gattung Euparen Banks (Gärtner). Von Dr, F. w Klattı, 2 over nn di

Die Cyperaceen des Königlichen Herbariums zu Berlin. Yon Otto Böcköler. . Theil. Die Cyperoen, Scirpeen und Hypolytreen . . 397

Beitrag zur australischen Moosflor. Von Dr. Karl Müller Hal. 613 Verbesserungen und Drackfehler . © 2» 2 2 2 22 2002..687

Register der in dem Bande vorkommenden Pßanzennamen . . . 628

#

Beiträge

Naturgeschichte des Genus Naxifraga L«,

von

Dr. A. Engler.

Pars LE

De generis Saxifragae L. historia,

Aramguam genus Sarifraga prae ceieris magna spe- eierum copia exeellit, tamen temporibus antiquissiwis, quum viri eruditioves ‚ad botanicem cogilationes referre ineiperent, vel vulgarium specierum notitia levis exiguaque oceurrit, prae- sertim quum plurimae plantae in montibus altioribus, qui tem- poribus illis perraro vel omnino non perquirebantur, inhabi- tent. Una tantum species, $. granulata, medicis aetatis illius majoris esse momenti videbatur. Neque ullam plantanı Theo- phrastus affert, quae forte Surifragae generi adseribi possit. Dioscorides primus plantaın quandam commemorat, eui nomen YyAAov impositam est ei quac Sprengelio et Fraasio auctoribus forte eadem est ac S. media Gouan, quae in Graecia frequentissima observatur. @uare levi nego- tio comprobari poterat, Saxifragam Dioscoridihaud iguoyam

fuisse. Attamen ex deseriptione, quam Dioseorides aflerı 36. 84. 1. Bett. 1

pro certo ihil statuendum videtur, neque gvAAov illa Saxi- fragis adseriberi neque Nardus celtica pro Sarifraga Hir- culus haberi, poterit, nam quasDioscorides memoriaereliguit, descriptiones quum ad Sarifragam, tun maxime ar multas alias plantas referri possunt. Neque Dioscorides jam voce Saxi- fraga, vel ut lingua graeca utamur, oabipgayov ulitur. Nam Plinius primns plantas commemorat, quibus a seriptoribus ve- tustioris aetatis nomen Saxifraga inditum sit, Ut enim alias plantas omittamas, quibus Plinius vim quandam attribuit, ealculos frangendi, Adiantum quoque commemorat et his ver- bis utitur XXI 21: „Calenlos e eorpore nmire pellit frangit- que utigue uigrum. Qua de causa pofins, quam quod in saxis nasreretur, a nosiris saxifragam appellatam crediderim.“ Neseio, an Adianto Capillo Veneris vis illa calculos fran- gendi insit, sed verisimile mihi videtur, ‚quum, quia planta nostra in lapidibus hahitat et radiculas in ones lapidum rimas et fissuras injieit, vim quandam delentem ad lapides exercere videatur, eadem de causa illi facultarem etiam cal- eulos in vesica natos dissolvendi atiributam esse. Nam hand raro fiebat, ut ‚scriptores vet. aetatis ex forma organorum et eonditionibus vitalibus plantaram intelligi posse crederent, quam illae vim efieavem haberent.

@na de cansa Plinio auclore omnes plantas, quae vim jam deseripiam exercere posse videlantor, Saxifragas vocave- run. Tum Brunfels jam accuratius Sax. granulatam L. deseribit, deinde Fuchsius in opere sno, quod inseriptum est: Historia stirpium, persuasum sibi habet, nt ex tabula pieta elucet, Saxifragam unam eandemque plantam esse ac Aspie- nium Rutam murariam. Haec enim disserit :

„zogkipgayor, Iunergov Graecis, Saxifragon et Saxi- iraga Lativis. Oflicinis quibusdam perperam Capillus Veneris dieitur, ut in Adianto docuimus, Rectius muraria ruta voca-

il

retour. Sunt qui Salvia vitam hodie nominent Germanis Maur- rauten et Steinrauteu appellatur Saxifragon, quod caleulos e eorpore pellat frangatque, Empetron vero, gaoniam in saxis proveniat. Officinae hodie alias praeter hane Latinoram Saxi- fragas ostendunt , de quibus suo dicemns loco.*

Eodem fere modo Tragus, qui eruditione Fuchsio

anlecessori, non cedit, in libro qui inseribitur Kreuterbuch 1551. p. 188 disserit:

„Gleich wie man viel Artzney den Stein zu brechen und denselben auszuführen in brauch hat, also findet man auch viel gewächs, die man Saxifraga oder Steinbrech nennt, also dass beinahe ein jedes Land, ja ein jeder Lehrer und Mei- ster sein eygen Steinhbrech zum: Stein erwählet; der Plin. lib. 20. cap. 21. nennet sein Polytrichon Caleifragam oder Saxi- fragum. Der Marcel Vergilius schreibet Tragopogon werd im gantzen Hetruria Saxifragum geheissen. Barbatus ver- meint, Tormentilla sei Saxifraga. Simon Jannensis hat sein eygen Steinbrech Petram findulam, das ist Bibernell, noch seind derselbigen gewächs mehr, als nemlich die Judenkirsen, der Meerhirsen und das Harnkraut. Wer will uns nun des rechten Steinbrechs Diose. gewiss machen? Aber wabrlich, wich will hie auch bedunken, das capitel Saxifraga Diose. seindt gantz oder müss zum Eimpetro gehören, wie mit wir im argwohn der hochgelehrte M. Vergilias.“

Dum igitur viri eraditissimi aetatis illius omnem operam dant iu Saxifraga Dioscoridis deseribenda, iis saepius, accidit, ut plantas, qnae longissime altera ab altera remotae erant, in unum eundemque ordinem redigerent, Ita Fuch- sius Saxifragae generi Meliloti speriem, si tabulae pictae fides habenda est, Mel. officinalem adscribit. Brunfels,

Fuchsius, Tragus 5. granulatam, quae per lotam Ger- ı*

4

maniam frequenlissima observalur, Sar. albam vocant, Tra- gus jam intelligit, granula majoris moment esse: „dieser runden körnelechten würtzeln des Steinbreehs hab ich gesetzet und über jar von einem jedem Körnlein ein hesonder stöck-

kein gefunden.“

Valerius Cordus in opere suo, quod inscriptum est „bist. plantarumn“ primus p. 9%. Sax. Aizoon Jarg. deseribit eamgue Aizoon serratum vorat. Dum igitur viri doctissimi aetatis illius non satie elare genus nostrum, cognoscnnt, non- nullis annis post vir, eruditionis ei doeirinae gloria inter aequales valde praestans, qui mullo majorem numeram spe- eierum observaverat, processit, Gesnerum dieimus. " Qui quum maximam diligentiam in veierum seriptorum operibus edendis adhiberei, tum etiam spatinm habnit ad montes pa- riae suae peregrinandos. (uare multas Saxifragas olser- vavit easque tabulis pictis, quihus spiendidiores ad snam us- que aetatem nondum conspectae eraut, illustravit. Valde do- lendum erat, quod jam per longius temporis spatium Ges- neri opera quasi ib tenebris remanserun; Gesnerus qui- dem editionem operum suorum non vidi. Camerario demum, eui ©, Wolf, Gesneri heres libros vendidit, con- igit, ut figuras a Gesnero prolatas in epitome sua scri- benda adhiberet. Tabulae pietae, qui longius absconditae erant, ad Trewii manus pervenerunt. Quo mortuo Schmie- del, quas hereditate acceperat, tabulas edendas suscepit, qua re de arte botanica valde promeruit.

Omnes fere Saxifragae vulgares, quae in Alpibus inve- niuntur, a Gesnero ‚escriplae et depiriae sunt, imprimis fascienlus a Schmiedelio editus pieturis splendidissimis in- siguis est. Gesnerus hasce species rognovit: S. Cotyledon L., Adizoon Jargq, caesia L., rotundifolia L., oppositifolia

5

L., aspera L., stellaris L., ascendens L., muscoides Wulf., granulata L., aizoides L., sedoides L., easque his geveri- bus subseripsit: Cozyledon, Sedum, Sedulum, Sanicula, Nasturtiolum, Triduciylites, Thlaspi, Paronychia. Coutra Gesnerns jam multas plantas grneri Sarifragae adjunxit, quae ab illo valde remotae sunt, ex. gr. Dentaria. Quum Gesneri observationes, ni jam sapra diximus, per longias tempuris spatium incognilae remanerent, facile est intelleeta, botanicos, qui uonnnllis decenniis post illum seripserunt, non multum profeeisse. Ita opus, quod titulum habet magnam sui exsperlationem excilautem: „New vollkommentlich Kreater- buch‘ sub nomine "axilragae complares Umbrlliferas, Tha- lictrum. minus = $. luteam, Asplenium Trichomanes = $. rubram Thal, Umbilicum veneris = $. Aizoon complectitur. Neque magis ad Saxifragae cognitionem augen- dam Mattioli et Dodouaeus contulernnt. Pona demum in Flora Montis Baldo (1608) deseribenda speriem novam, quam S. ulbam petracam vocat, affert ejusque imnginem de- pingit. Apud Lobelium jam $. Burserianam L. (Sedum minimum tertium) deseriptan invenimus; Clusius S$. ro- tundifoliam, aizoidem et cuesiam depingit, quae Gesnera vero Jam cognitar erant.,

Ut omnibus notum est, ineunte saeculo septimö deeime, materiam botanicam adhur uherrime volleeiam de integro Caspar Bauhinus optiwe dr diseiplina nostra meritus, «x regulis synonywis elaborandam suscepit. Qua de causa in bbro, qui inseribitur „Prodromus theatri hotaniei* ompibus quas commemoravimns speeiebus hor in opere iterum orcur- rimns, exceptis plerisque, quae a Gesnero detreine erant.

Insequentis periodi hotanici rertissime intellexernnt, esse eaput quaestionis propositae, planfas in systemata certa et usui accomodata, quibus notitia levaretar, redigi.

Morison, qui in systemate sno a fructn, coromella flo- ris, forma externa plantae profieiseitur, Saxifragam sectioni: „Plantae succulentae bicornes polyspermae seminibus pulre- rulentis® adseribit, et hasce species distinguit: Sedum bi- corne flore luteo, Jlore albo ei flore purpurco. Praeterea speciebns jam observatis duas novas addit: S, Bulbiferam L. S. hypnoidem L.

Raius, qui Morisonis auctoritatem secutus est in libro suo, qui inseribitur „Meihodus“ — Saxifragae generi vicesimo secundo „berbar pentapetalae exangiospermae sire vasculiferae foliis in raule alterno aut nullo ordine positis“ ad- seripsit. Pari modo Sarifraga, Cotyledon, Sanicula mon- tana, Sedum serratum, quae antea ui genera inter se di- versa descripta erant, in nuum genus aplissime conjunxit, notam insignem illarum afferens coronam floris quinque- foliam et fractum duobus pistillis instractum.

Dum igitur Baius et Morison in deseriptionibus suis ad totum plautaram habitum respieiuni, Birinns sola in corolla systema snum innititur. Dolendum est quod Saxifragas vir doeliss. non arenratius deseripsit. Sed in intreductione generali in rem herbariam bene de cognitione Saxifragarım meruit, gnod regnlam ronstifuit, nomen, um) generi additum, nunguam ad alia genera transferendum esse.

Sententiis, quas Rivinius exposuit, in communes Tonr- nefort se appliravit el Sarifrugam cum Salicaria et Glau- cio kertiae seetionis elassis suae VI, quae „herbas flore ro- saceo, cujus pistillum abit in fructum plerumgne.bieapsularem“ compleetitur, adseripsit. Generi Saxifragae eandem notionem subjecit ac Rains, sed duo genera commemorat, Geum Tours. et Sarifraga Tourn. Quae hane ob cansam alterum ab altero discernit, quod in genere Ge? ovarium calyei con-

T x

natum non est, contra Sarifraga Tonrn. calycem praebet eum ovarie ad capsulam eoalitum, @uae quum relatio inter ealyeem et ovarinm in singulis speciebus Saxifragae valeret, jam postea genus dividebatar. Sed partitio probari non pot- est, quum inter casus exiremos multi transitus inveniantur. Quod’qunm Baius intelligeret, anum tantom genus Saxifra- gam posuit, id quod postea Linnaeus comprobarit.

Ex quo tempore generis uostri notio accuratius descripta est, jam specierum numerns valde adauetus est, praesertim, quum ex itineribas multae, quae antea cognitae non erant, delegerentur. Nam nonnullas spreies septenirionalium Mar- tens praebuit, pesiquam in Spitzbergios peregrinationem susce- pit: S. nivalis, biflora, stellaris, rivularis; tum Buxbaum S. hederaceam in Inrem protulit eamque in Flora sua sibi- rien accurate deseripsit. Negque minns numerus sperierum alpinarım auuis procedentibus Arcrevit, quam jam itinera frequentissima in Alpes confcerentur; ita Hallerus in opusculo suo primus S. mutatam L. ei S. muscoidem Wulf. deseripsit. "

Quae materia per longins temporis spatiom a viris do- etissimis paulatim conquisita, Linnaeo ad elaborandum data erat, Notionem generis, quae paulatim exculla et a Raio fixata est, integram eomprobavit, gnnm illa jam tam arcte terminata esset, ut aliter fieri non possit. Sed partitionem, qua Tonrnefort Sarifragam ct Geum disjunxerat, iteram rejecit. Qunum ad numeram antherarum et pistillarum respi- ceret, Saxifragam ordini seeundo elassis deeimae adseripsit et postguam omnium plantarum in nomenelatura rorrigenda efiam Saxifragae nomine meliora reddidit, species triginta septem aumero deseripsit easqne in quatuor ordines divisit.

Quamgnam postea multi impetus in systema Linnaeum facti sunt, qui partim rationibus firmati partim fietis vanis-

)

que argamentis falti erant, et malta, quae Linn. proposnerat, eommautafa sunt, nostram genus tamen locam, quem ei Lin- naens attribuerat, retinuit, qunm relationes numerales orga- noram genitalinm in Saxifraga ronstantes invenirentnr.

Qunm Jussien system snum propaneret, quod vorant naturale, familia Saxifrageae, finihus illis, qui jam hodie oh- servantur, deseripta in Dicotyledonihas polypetalis peripetalis atque inter Sempervivum et Cactum elassi septimae decimae adseripta est. Tum illam DeCandolle inter Grossularieas et Umbelliferas in Dicotyledonum calyciflorarım nnmerum re- cepit, denique Endlicher una Saxifragas enın Crassulaceis et Ribesiaceis in classem: Cornieulatae recepit.

Ut per se constat, botanice a Linnaeo in arlis perpe- tnis praeceptis ordinatae modum prodn«ta quum alia zenera, accuralius explorarentur, inm scienlia specierum Saxilragae valde acerevit. Nam speries novae non solum in regione jam definita explorandi detectae sunt, sed etiam quum itinera jam frequentissima fieri ineiperent, eaque ad seientiam botanicam excolendam,, ars botanica fines orenpavit, qui nntea prorsns incogaiti eraut,

Ex Alpibus Gouan, Allioni, DeCandolie, Bel- lardi, Sieber, Jaegnin, Wulfeu, Sprengel, Berto- loni noyas spevies altnlerun; permultum ad Saxilragae cogni- tionem augendam Picot Lapryrouse libro, qui inserihitur Flore des Pyreners contalit‘, nam magnam specierum copiam, qnae solis in Pyrenaeis inveninntur et accnrate deseripsit et tahnlis pietis illnstravit. Hic primum S_ longifolia, aretioi- des, planifolia, groenlandica Lap. ner L. = iritiana F. Schultz, capitata, aquatica, intricata, nervosa, penta- dactylis commemorantur,

Tum materiali modo iterum valde adaucta Comes Caspar de Steruberg in lihro, tabnlis splendidissimis ormato, qui

9

inseribitur: Bevisin Saxifragarım a. h. s. X. ortoginta septem species deseripsit. Negqne multo post alii seriptores ad genus nostrum illustrandum contnlerunn. Ut alia omittamus Mo- rettia. bs. XXIX. de Saxifragis regionis Italicae diss« rait. Quum species norae generis nostri in dies augerentur, mox neresse erat, species in ordinem certum redigi, nt omnes uno in eonspertn faeilius viderentur, praesertim quum facile erat intellerta typos, valde inter se disjunıtos nosiram genus eontinere. Contempleris $. dizoon et S. hypnoidem, S. hieracifoliam et S. oppositifoliam, S. orientalem et mediam.

Ex speciebus, quas commemorari, suum quaeque Iypam ostendit, eni copia specierum aliarım adscripta est, Ab initio typi illi non satis observabantur; quam vero in dies magis intelligerent, divisionem generis usui accommodatam valde necessariam esse, nalura ipsa videbatur typos praebere, ex quibus distinetio efliceretur,

Attamen seriptores valde inter se diserepant. Primum enim Haworth in libello suo, qui inseribitur: enumeratio Saxifragarum septendecim genera adesse statuit. Divisio ab ilto indueta etsi vix suppetit (quum multa eorum ne in sub- dirisione quidenm adhiberi possint), tamen, ut uno fere con- spectu totum genus conspieiatur, mullum vonfert. Pntavit enim Haworth ad divisionem suam generis praeter magnam hahitus differentiam non minere jure diversum modum, quo ealyx enw capsıla sit conjunclus, adhiheri posse, cum sepala in multis speciehns ovario sint connata, in aliis haud con- rta, in allis ovarinm inferum, in aliis superum.

Qnae res nofionem quidem praebet sappetentem, qua, qaum genera inter se distinguentur, tum maxime familiae se- verni possunt, at, qnod ad Saxifragam distinetio illa non sup- petit, quum quomodo ovarinm superum in inferum paulatim

10

transeat, in diversis speciebus bene conspicere , possimus. Praeter divisionem generis Haworth coimplures species no- vas induxit, prae oeteris $. hypnoidi aigue decipienti vicinas; sed haec quoque partitio audncius posita est.

Fere uno eodemque tempore atque Haworth septen- decim sua genrra instituerat, Tausch in ann. hort. Canal. fase. I. novem sectiones proposuit, quas ex habitn Saxifra- garum instituerat. Sectiones hae sunt: Eropheron, Porphy- rion, Aizoonia, Dactyloides, Micranthes, Arabidia, Hy- datica, Micropetalum, Hirculus.

Deinde Gaudin, quum Floram helveticam ederet, librum in omnibus rebus praecellentem, novam divisionem adhibnit. Quam plernmque subtilins, quam Tansch genera separaret, majorem sectionum unmerum obtulit. Attamen multae sectio- nes orcurrerunt, quibus in deseribendis illum Tausch sequi- tar, quamvis nomina ab illo accepta rejecerit. Primum enim Calliphyllum eadem est ac Porphyrion Tausch neque Gom- phophyllum Gaud. ab Arabidia et Hydatica Tausch disere- pat. Tum sectionem Adizooniam, quam Tauschius propesuit et quse permultas species continebat, Gaudin in tres natu- rae convenientes fypos Cotyledon, Trigonophyllum si Por- phyllum dissolvit. Sectioni Hirculo Tausch pares sunt sectio- nes Hirculus Gaud. et Trachyphylium Gaud. Postremo sectio Deczyloides Tausch, ad permultas species pertinens in tres tribns: Nephrophylium, Sedoides et Triplinervium divisa est,

Omnes, quas deseripsimns, dirisiones in supplemento se- cundo Sternbergii moneographiae, quod ann. h, s. XXXEm Presi edidit et usu receptae, atque species jam cognilae iis eubscriptae sunt.

Sectio Bergenia Moench meth. 664 = Kropheron Tausch == Megaseo Haw. = Geryonia Schranck hic apparet a Saiı-

n

Fragis remota idque optimo jure, quum” capsulae non asque

ad pistillos coalitae sint, — id quod Saxifragarum vst, sed in fundo tautum aliguantum inter se eonjanctae sint. Oceasio mibi data erat in horto botanico Vratislariensi specimina Ber- geniae cordifoliae observandi, quarum capsulae nasgnuam coccum obdurium praebuerunt; negue raro pro capsalis dua- bus tres vel quatuor inveni. Jam restat ad dijudicandum, utram epecies hac pertinentes generi Leptarrherae adscrihendae an generi proprio Bergeniae attribuendae sint.

Sectiones a elariss. Tansch prolatae integrae acceptae sunt a DeCandolfeo, cum librum, „Prodromus“ inseriptum, ederet, Quo in opere rentum quinguaginta species tam accn- rate deseriptae sant, ut omnes fere Florae, quae postea in Iacem prolafae sunt, illam divisionem, quam Tausch insti- tuerat, reiinerem. Qunm mibi videreinr frequentior sectio- oum Tauschianarum partitio ex naturae regulis data esse mullumgne conferre, ut conditiones geographicae plantarum melius conspicerentur, in tabula inseguenti mihi proposui, nt plautae in ordinem redigerentur, qui usui accomodatior esset; inprimis persuasum mih: habni, species, quas Tausch Co- tyledonam sertioni adseripserit, Gaudinio auctore potius inter complures sectiones distribuendas esse, quum, qui sectio-

“nibos Tauschianis vonfinentur typi, nimis inter se diversi

sint. Species, quae S. medize propius accedunt, t(ypum suam habent, qui, qaod ad habitum quidem, a sertione Üolyleden valde differt Gnibusque arclissimis cireumseriptus est, Lieitum mihi sit, ui illum ex nomine defancti et optime de arte bo- tanica meriti Kabsch Tigurini Kabschia nomine inducam. Pariter in erteris Saxifragis disjungendis semper habitus et conditiones geographicae plantarım ante oenlos mihi fuerunt, Spero fore ut disputatione insequenti ralio, quam adhibuerim,

somprobeinr, qnoniam, uno illo nomine excepto, el in nomi-

i2

nibus usu receptis semper constiti et, ut ex materia collerta optimum quidque eligerem, operam dedi.

Jam sectiones in ordinem redactas enarrabo, praeterea speries sectionis Dactyloidis, quae definienti facile diffienl- tates comparant, accuralins exposai. Bestat, ut profiteor, mo eomplnres species cultas, parvum tantnm numeram plan- tarum, quas adduxi, in spontaneo statu observasse, id quod mirandum non aceidet, quum pleraeyne intra fins ungustis- simos coaretatae sint. Allnd quidem aflirmo, we quaeenngue observare potui, diligenter inter se eomparasse, nt conclu- siones firmae acntaeque fierent. Qnem ad finem materiam uberrimam mibi praebuit herhariam Berolinense; neque minus eollertiones societatis Silesiae, herbaria Goeppertii, prae- „ceptoris dilectissimi et de Dechtritz amici carissimi magno mihi adjumento fuerunt. Praeterea professori Celakowsky Pragensi gratias guam maximas ago, quod benerole veniam mihi dedit exemplaria prima inspieiendi, quae Sternbergio quum monographiam seriberet, ante oculos erant. Neque mi- aus Cohn praeceptor dilectissimus, viri ill. Gaicke et Al. Braun, amieissim Ascherson et Reimann quocungue ınodo potaerunt libris me adjuverunt. Quoad fieri putnit omnes, quae ad Saxifragas perlinent, diagnoses et tahulas pietas in- ter se contnli. Qua de vansa spero lectorem benevolum, quamqnam observationes meae exignae videntur, wihi ide non abrogaturum et ex libello, in quo seribendo permultum temporis consumpsi, utilitatem quandam capturum esse,

4

Pars IL

Systematica

14

Conspeeins sectionum generis Saxifragae L.

OPPOSÜts.. 2 en. Beet. 1. Calliphyllum Gand. fi. helv. IIE. 84! Porphyrion

margine obiusis, margine carti- Tausch L.e.t ee lingu- Tagineo-serrato Sect. Hi. Cotyledon Gaud. 1. c.! latis \acuminatis marg. cart. ihi alternis ! integorrimo Sect. IH. Kabschia mihi! Aizoonia Gandioulis trique- fobtusis - . . . . Sect. IV. Porophylium Gand. I. c.! Tausch I.c.t engaeis teis falüs mucronatie . . . Sect. V. Trigenophylium Gaud. I. c.! ovario adhaerenfibus . . . . . . Sect.VI. Dactyloides Tausch hort. can. fasc. 1! non pü- Aliformibus, ! rosis se- pilis non ar- Sect. VI, Arabidia Tausch I. e.! palis cuneatis ticulatis R ilamentis saniti ovario non ad- “ felavatis pilis . haerentibus articul. Sect. VOL Hydatica Tausch 1. c.! linearibus . . . . . Sect. IX. Hirculus Tausch I. c.! ovario adhae- fPeremnee . 0.» Sect. X. Nephrophylium Gaud. 1.0.85! pr.p. Dactyloiden An rentibus OR “nen. Bect, XL. Lobaria Haworth. en. sax.! pr. p. Tausch L.o.1 Caudieulis | sepalis hypogaeis ovario adhae- fPerennes . . . . . Sect. XI. Micropetalum Tausch I. c.! pr. p. Paspsauım eaule ventibus Tannnae . . . . . Seot. RUE. Cymbalaria Nymann Fl, enrop. ! Tausch 1. c.

apıylo u. 2 een een Beet, XIV. Mierdnthes Tausch I. c.!

5

Conspeetus Saxifragarum Furopae indigenarum,

See. I. Calliphylium Gaud.

4A. Rami humifusi, folia quadrifariam imbrieata, a. Folia ciliata, caulis uniflorus, stamina corolla breviora, semina rugosa. Petala lanceolata, folia apice 1 —3-pun-

Ma een. 1 opposüifelial.

Petala ovata folia 1-puuctata? . . BRudolphiana Hornsch. b. Folia non ciliata, recnrva, caulis 1—4- |

dorus, stamina eorolla longiora, semina 2. retusa Gouan,

laevia oo 20 B, Ramienitentes, folia opposita subimbrieata. a. Stamina corollam aequantiia . . 8. diflera All.

(b. Stamina eorolla duplo vel plusbreviora?) Kochii Hornung. S.biflora var. grandi-

flora. Heer. Seet. H. Cotyledon Gand. 4. Flores lutei, petala acnminata. a. Inflorescentia pyramidalis, pilosa . 4. mutata L.

(b. Infler. basi racemosa, tota planta pi- demissa Schott. S.mu-

losissima) . . - >» - tata 8.Andraeensis mihi!

B. Flores albi, petala obtusa. a. Caulis erassus, ramosissimus, styli per anthesin recte adscendentes. a, Pet. oblonga, folia obovataoblouga 5. Cozyledon L. 8. Pet. obovata, folia spathulata car-

tilagineo-serrata . . 6. longifolia Lap.

16

b. Canlis tennis, panienlatus. i - a. Panienla pyramidalis. 1. Folia margine tenni membaranaceo 7. Andrewsii Harv. il, Folia margine cartilagineo 1. Peduneuli 6— 12-flori. Panicula pyramidataramis patentibns &. elatior M.K. "0 ymORa 2 2 een. 9 Aizoon Jacq. 2%. Peduneuli 2— 3-Bori. j Panieula glaberrima, folia margine

integra, Folia Iingulata » . . - . . 10. Zingwlata Bell Folia spathulata . 2.2. cochlearis Reicht, Panicola glandulosa, folia serrata maxime ralcareo - erustata 11. crustata Vest. Sec, Il. Mabschia mihit *

A, Petäla calycem longitudine aequantia, a. Petala rubra, folia basi ciliata . 1%. media Gouan. b. Petala lutea, folia bası non ciliata 18. /uteo- viridis B. Petala calycem longitudine duplo supe- [Schott et Kotschv. rantia. a. Folia 'carinata. a. Peiala alba . . 2 2.2. 14. scardica Griseb. ß. Peiala lutea ee enn. 18. aretioides Lapeyr. d. Folia non carinata. a, Pei. alba, folia lingulata, hasi ciliata 16, RochelianaSternb, TA u - - - AT. marginata Sterab.

Sect. IY. Porophylium Gaud.

A. Flores corymbosi, Pet. imbasin altenuata. a. Folia limvaria . 2 0 2000. 18. diapensioides L. 5. Folia oblonga obtusa coriacea.

17

a. Sepala triengularia, margine mem- branaceo. Corolla ealycem duplo

BUPPTANS 2 9 22 0 0. . 19. Boryi Boissier et ß. Sep. oblonga obtinsa. Cor. ralyee tri- [Heldr. plo longior . 2. 2.2.2.2... 0. coriophylla Griseb.

B. Flores subeorymbosi. Petala ohovata. ı a. Caulis et peduneuli glabri. 0 Fol. rigide imhricata, squarrosa, cau-

lis subtrilorns . 2.2.2. . 21. squarrosa Sieber. $.Fol. bası plana, apice triquetra, obtusa 22. caesia L.

b. Canlis et pedunculi glandalosi 23. valdensis DC.

Sect. V. Trigonophylium Gand.

A. Folia margine punctata.

a. Fol. sabnlata, 7-punctata, Unillora 24. Burseriana L. 6. Fol, ovato-lanceolata 5-punet. pauriflora.

a. Flore abo . 2» 2 22.0... %. Pandelliiäternb.

ß. Flore lvo . 2 2 202020. %6. sancta Griseb. B. Folia apice punctata, calycis sepala

aristata 2 2 0er nee. 87. tenella Wall.

Sect. VI. BDactyloides Tausch. A. Petala unguiculata. a. Non frutescens; limbus fol. oblong- basi euneatus © 2 0 2000. 828. pedemontana All. 8. Frutescentes; limbus fol. ovato-sub- orbienlaris. 1. Petiolus longus plurinerrius . . %9. pedatifida Smith. 2 - 1-nervius viliato -lanatus 30. geranioides L, B. Petala non unguicnlata. «a. Caudienli frutionlosi. 1. Folia non vel indistinete nervosa; sepala anbacuta, 86. Ra 4, Hei, D}

18

1. Limbus ovat. basi cuneat., lobi lanceolai © » 2 2 02.2. 3. obscura Godr, et 2. Limbus Nlabelliformis, pedatißdus ; [6ren. lobi lineares . . 2.0. 32. pentadactylisLap. Bi. Fol, distinete nervosa; sepala obtusa 33. wervosa Lap. $. Caudicali non fruticalosi. 1. Folia digitata. a. Surenli non gemmiferi. 1. Sepala obtusa.

1. Lobi folioram obtusi. 7 Fotia distinetissime uervosa. * Petala calyce plus duplo longiora. Tota planta puberula , . . 34. pubescens Pourr.

Planta glabra . . « . . . 35. intricata Lap.

*% Petala calyce duplo longiora 36. e.rarata Vill. Tr Folia leviter nervosa. * Oalyx non pubescens. Folia atroviridia profunde incisa 37. zratiane Schultz Folia laete viridia apice 3-Mida. Petala calyce longiera 38. muscoides Wulf. - - breriora 39. crocea Gaud.

*# Calyx pubescens; folia angu-

stissima © 0° 0 0.0. 40. odtusifida Don. .

2 Lobi foliorum acuminati. 'r Caulisadscendens crassus, multifl, 41. aquatica Lap. fr Caul. procumbens, tenuis, paueifl, Fol. longe petiol.; stamina calyce longiora 42. ajugaefolia L. Fol. sessilia . . - 0 + . 43. perdurans W.K.

2. Sepala acuminata. 4.‘ Lobi obtusi.

Bo} wir

19

7 Folia 3-partita. Planta uniflora, glabra 44. caespitosa L.vera! ‘pr Fol.biternata. Pi. hispida, Pet. maltinervia calyce duplo longiora 45. biternata Boiss. 2.‘ Lobi acuminati. 7 Folia indistinete nervosa. * Folia 3- vel 5-partita 46. decipiens Ehrh. * Folia trifarcata, Jobis iterum tri- fureatis 47. trifurcata Schrad.

‘Fr Folia distinete nervosa. Sepala

mucronata 48. Camposit Boisa. b. Surculi gemmiferi.

1. Folia gemmarum lanceolata, mu- . eronata, carinata 49. kypnoides L. ®. Fol. gemmarum obovata, acuminata neque carinata. - 1.‘ Sepala acaminata . . . . 50. gemmulosa Boiss. 2 - obtusa + Folia radicalia tantum gemmifera 51. Haenseleri Boiss. Tr Folia caulinia quoque in axillis

gemmifera. 52. Reuteriana Boiss. #* Fol. radivalia breviter petiolata (53. erioblasta Boiss.et Reut. (spathulata Boiss. nec Desf.)

#* Fol. radicalia longe petiolata 54. globulifera Boiss. D. Folia non digitata. a. Sepala obtusa. 1. Caulis uudns; folia linearia. 1.’ Petala basi rotandata, culyee du- plo majora 55. planifolia Lap. %.’ Peiala basi atienusia violacea,

ealycem longitudine aequantia 56. Facchinii Koch. g#

20

2. Canulis foliosus; folia spathulata.

1.’ Petala calycem duplo superantia 57. androsacea L. 2.‘ Petala calycem aegnantia 58, Segwierii Spreng. b. Sepala acuminata. 1. Petala acuminata . . . . . 59 aphylia Sternh.

2, Petala oblonga. 1.’ Caulis nudus, petala cal. hreviora 60. sedoides L. 2.’ Caul. foliosus, pet. al. aequantia 61. Hohenwartkii

Sternb, Sect. VIL Arabidia Tausch, 62. stellaris L. Seet. VII. Aydatica Tausch. A. Folia euneata, repanda 63. cuneifolia L. B. Fol. margine cartilagineo -erenata vel serrata.

a, Petiolis dilatatis . ©... . 64. umbrosa L.

b. Petiolis simplieibus teretibus.

1. Folia ovata venosa . . . . 65. hirsuta L.

2. Folia reniformia avenia . . . 66. Gem L.

67. aestivalis Fisch.

Seet. IX, Hirculus Tausch, 4. Caules simplices. a. Folia diversa; inferiora ohorata ses- silia ciliata, serrata, mucronata, su-

periora lanceol. glanduloso-eiliata 68. lagellaris Willd. b. Folia nniformia.

@. Fol. non eiliata; flores snbsessiles 69, Hirculus L. ß. Fol. tennissime eil. for. paniculati, pedunculis longis debilihus 70. bronchialis L. B. Caules cespitosi. a. Folia linearia, non mucrenata, crassa, flor. panieulati 71. aizoides L.

21 b, Folia lanceolata, mucronata. a. Sepala ovata submueronata. Pet. calyce vix lougiora 72. juniperina Ad,

#. Sepala lanceolata acutiascula. Pet. cal. multo longiora 73. aspera DC.

Seet. X. Wephrophylium Gaud. A. Caulis erectus. a. Fol. radicalia enneata vel spathnlata. . %. Pedanculi uniflori, fruetu longiores 74. tridactylites L. E23 Ped. racemosi, fructum acquantes 75. adscendens L. 1. Capsula basi in peduncul, attenuata [vera 2. Capsula truncato - subretusa parnassica Boiss. b. Folia radicalia cordata vel reniformia. a, Caulis ramosns, 1. Folia profunde partita . . . 76. irrigua M.B, I. Felia lobata. 1. Tubus ealycis hemisphaericus, fo- lia caulina fancevlata, integra 77. graeca Boiss, et 2. Tubus hasi angustior, fol. caul. {Helar. tripartita. 1.’ Caulis frmus . . » . . 78. granulata L. 2.' Caul. debilis,ramissubdivarieatis eorsiea Godr. et f. Caulis simplex multiflorus. [Gren. L. Folia dentato-crenata. t. Fol. caulina in axillis gemmulas gerentia 79. bulbifera L. 2. Fol, caulina in axillis gemmnlas . non gerentia 80. carpetana Boiss. IE Folia palmato -partita, 1. Flores dichotome paniculati; se- pala acuta 81. dichotoma Willd.

2. Flores subsessiles, capitati; se-

pala obtusa 8%. arundana Boiss. B. Caulis procumbens.

a. Fol. radie. palmatifida, triloba, lob.

aeutis, fore abo . » „ . . 83. petraen Gouan. d, Fol. radic. rotundata, obtuse 3—5- leba, fores racemosi eitrins 84. arachnoidea [Sterub.

Sect. XI. Lobarta Haworth. 4. Sepala oblonga lanceolata. a. Fol. caulinia bulbillos gerentia,ıpetala

ovato-oblonga, calyce duplo longiora 85. cernua L. b. Fol. caul. non bulb. gerentia, pet. cu-

neata calyce triplo longiora 86. sibirica L. B, Sepala ovata lata. a. Petala calyce duplo longiora, oblonga lanceolata 87. carpathicaReichb. b, Petala calyce vix longiora 88. rirularis L.

Seet. XII. Micropetalum Tausch. 4. Petala obovata, folia creuis latis acu-

tinseulis. a. Semina angustato - costata 89. taygeteca Boiss. 90. heucherifolia Griseb. b. Semina laevria . » 2 2... 9. chrysoplenifolia B. Petala lanceolata. Semina grosse tu- [Boiss.

bercnlata fol. erenis triangnlaribus. a. Poncta petalorum secundum Imeas longitndinales ordinata 9%. rotundifolia L. £. Puncta irregnlariter sparsa fonticola Kerner.

Seet, XIII. Cymbalaria Nymann. A. Petala caiyce longiora. a. Sepala reflexa -. . 2 2 2... 983. Sibthorpii Boiss. h, Sepala non reflexa . . . 2. 94. Cymbalaria L. B. Petala calycem aeguantia. a alla ao» 2 nennen. 9 hederacca L. biimtea oo 2 2 22000 n 0. 96. paradoxraSternb.

Sect. XIV. Mieranthes Tausch. A. Petala oblonga, obtusa, ealyce lon- giora, alba 97. nivalis L. B. Petala ovata, acuta, «alycem aequan- tia, viridia 98. hieracifolia W.K.

Sectio Dartyloides Tausch pr. p. brevi deseribafur atque quod ad sectiones vieinas. eoaretetur,

Numerosae species sectionis Dactyloidis omnes distin- ctissime relationem quandam, qua inter se conjunctae sunt, mobis ostendunt. Observamus in omnibus caudienlos epigaeog, plus minusre densos cespites formantes, in quibus aegue atque in eaulibus folia alterna se praebent. Folia semper herbacea, calce haud inerustata et plerumgue laete viridia. Forma oceur- rit plerumgue cuneata, rarius lanceolata vel linearis inveniter. Lignla raro exstat et fere semper cum caule connata est; petiolus in speciebus plurimis a lamina non accurate distinetus est, sed erebro paulatim in eam transire solet. Lamina aut indivisa aut, quod erehrius fieri solet, palmato- vel digitato - lobata vel partita est; quod ad marginem, folia semper inte- gra oonspieiuntur. @uae folia partita perpaucis speciebus ex-

24

cepiis in ceteris inveniunfer, nnnm guidem interest, ut in altera specierum sectione forma impartita, in altera forma partita praevaleat, attamen hand raro in uno eodemgae spe- cimine, quomodo forma partita in impartitam trausierit, per- sequi possumus, Inde apparet, solam laminae partitionem illis in speciebus, in quibus incontinua est, suam speciei no- tam afferre non posse. Plerumgque folia canlina a foliis can- dieulorum differunt, illa enim magis involuta sunt. In specie- bus distinguendis etiam ad folia ramorum sterilium respicien- dum est, quae plusve minusve formam, quae foliis caulium florigerorum esse solet, occenpant, saepius vero cataphylla (Niederblätter) existunt.

Ita folia parte euperiore ramorum, internodis valde ab- breviatis, densas rosulas componunt. Quae folia in "nonnallie speciebus iofernum evolvendi gradum reiinent; internodiis ab- breviatis gemmalae et terminales et axillares ramorum fer- mantor. Quae gemmae ubi vontinuae ohservantur notam spe- eificam eamque bonam praebere possunt. Foliorum nervatura, laciniae partibus congrurns, plus minusre palmata est, quare si nervi adsunt vel eminent, nota specilica affertur; sed ca- veas, ne facile iu errorem adducaris, cum saepe in siccatis speciminibus leves observentur uervi, qui in viva planta ex- plorantis ovulum fugerunt.

Sepala aut acuta aut oblusa semper inter se minime usque ad dimidium quidem connata tabum efficiunt, qui etiam eum ovario’conjunetus est. Sepala aut erecta aut patenfia sunt, quae in speciebus nota constantissima est,

Petalorum forma est inter ovatam et ellipticam; perraro tantom linearia acnia sunt, Basis plusve minnsve rotun- data, in speciebus nonnullis unguiculata est et inde optimam notam praebet. Semper petala ovata vel elliptica sunt venosa. Color in maxima parte speeierum albus raroque variabilis, in

25

paneis speciebus albus color iuteo vel rubro colore commuta- tur. Panra speceimina lutea petala praebent. Stamina sunt subnlata, quare haee tribus ab aliis differt. Semper decem enumerantur,

Carpella non discrepaut a carpellis ceterarum sectiouum, usqne ad stylum coalita sunt in capsulam biloeularem, quae inter stylos dehiscit. Styli sunt remanentes. Semina capsa- larım numerosa elliptica forma atque rugosa sunt.

Sectio nostra veteris opposita habitu a compluribas lam louge discedit, ut in errorem invidere possis, ul species quas- dam hujus vel illius sectionis diversis generibus snbseribas- Nisi notis genericis sectiones Callöphyllum, Cotyledon, Kab- schia, Porophylium, Trigonophyllum, quorum folia semper ealeareo-cartilagines sunt, nullo modo cum hac comparari possunt. Neque minus Decztyloides typus Arabidiae, Hyda- ticae, Hirculo nota est opposita, gquae in aliis familiis opti- ma generi nota adhibetur. In Dactyloide enim sepala cum orario coalita, in illis non coalita sunt; hnic aceedit, qnod in nolla illius generis specie folia digitato-partita observantur et in Arabidia Hirculoque pili foliorum caulisque artieulati sunt, id quod aliter in Hydatica et Dactyloide cernitur. Si Dactyloides a ceteris sectionibus, guae epigaeis caudiculis insignes sunt, faeile distingnitur, contra diffeilins occarrit dijadicatn, quoties illas ex habitu suo cum ils typis eonferi- mus, quibus sunt caudienli hypogaei. Cum sectione Micran- the, Dactyloides certe non congruit; (S. muscoides Wall. et S. hieracifolia W.K, vel S, nivalis L. inter se non minus diversae sunt, quam Ranunculus aquatilis ei R. cassubicus.) Pariter ovario infero a Micropetalo et Cymbalaria sectio nostra disjungitur. Aliter se habent [Vephrophyllum et Lo- baria Haw., quae utraque a clar. Tausch cum Dectyloide uni eidemque generi subseripfa sunt. ÜUtrique typi ostendant

folia palmata et parlita, sed inm Daczyloides eaudieulos epi- gaeos, Lobaria hypogaeos, qui formam granulosam habent, uobis praebet, deinde etiam folia valde inter se diserepant, (aam in Eobaria folia tautum lokata conspiciunter) omnes hujus tribus plantae annuae sunt, contra Dactyloidis species perennes esse constat, Bestar ut a Nephrophylio Dactyloi- . dem accuratissime disjungamus, nam ex omnibus typis adeo illi inter se congrunnt et notis iisdem conjuncti sunt, ut sae- pius dificile sit dietu, utrom species quaedam huic au illi sectioni adscribenda sit. Pleraque quidem e Nephrophyllis a Dactyloide sine ulla dubitatione longe diversa sunt. Habitus S. granulatae et earum, quae illi propius accedunt, planta- ram certe valde differt ab habitu sectionis Daczyloidis; in kac enim praevalet folioram forma cuneata, in illis rotundata; in his digitato-partita, in illis lobata vel dentata apparet, Sed jam difheilius species nonnallae adsunt, (exempli gratia $. irrigua M.B.. quae a Seringie in DeCandotiei Pro- dromo cum S. geranioide L. confusa est) quibus in deseri- bendis majores difficultates exstant. @nare seriptoribus acci- dit nonnullis ut, quae Linnaens de $. ascendente disse- raerat, ad S. aquaticam Lap. tulerint. Neta prima eaque eficacissima haec est: Dacktyloidis caudieulos epigneos, Ne- phrophylli hypogaeos esse.

Species Earopae indigenae sectionis Dactyloidis.

1. Folia digitato-partita.

A. Petala ungnicnlata, Species hujns tribus quae sanft paucae, maxime ealycibus congrunnt. Sepala linearia eont basi angusta, imforescentia ®—3-plo, post Borescen- am 1— IN, -plo 1nbo calyeis longiora.

@ Cespitosae, lamina foliorum oblonga, basi euneata,

Saxifraga pedemontana All, f. ped. n. 1540! Moretti tent. sax. p. 22 et 36. Don in Linn. soe. XUI, 435. Sternb.

sappl. H. 851

Syn. S. Ailionii Banmg. Trans. 1. 378. S. caespitosa Walf. in Jarg. coll. 1. p. 290. excl. syn. S. cymosa W.K. pl. rar. bang. I. p. 9i! Poir. diet. suppl. 5. p. 77. S. hetero- phylla Sterab. rev. 50! Haw. en. sax. 25. Sturm Deutschl. Fiora! Host A. austr. 1. 513. S. Candotlii Salzmann pl. cors. exsice.! S. cervicornis Viv. prodr. fl. core. app. p. 2. et app. alt. p. 7.

Icon. Al.l.ee.21.f.1-2!WeKBR.1. co t 881 Sternb. rev. 1.881 Sturm Destschl. FI. XXX. 16!

Haec species a ceteris facillime dissinguenda est praeci- pne calycis sepalis basi et apice aequaliter latis obtusis negue acatis ut in eeteris hujus (ribus speciebus. Folia cuneata limbo plerningue non profunde inciso sunt. S. cervicornis Vir. est forma tantum foliis profundius incisis, etiam minor et graci- lior quam planta pedemontana et Iranssilvaniva; at transitus affalim S. cervicornem Viv. et S. pedemontanam All. unam speciem esse demonstrant.

Distributio. In meridionali parte Alpium, Col di Ten- da! In Pedemontio, in Helvetia in monte Rosa tantum. Inde in totis Alpihos non exstat atque in Cärpathis transsilvanicıs demum reperitur. in Marmaros montibus! in Alpibus Arpasch! Koehat bei Sziget! atque iu Sarco Banatus! Etiam in Sar- dinia (M. Genargentu!) atgue in Corsiea! (S. cervicornis Viv.)

b. Fruticulosae, lamina foliorum rotundata, limbo digitato-partito. Saxifraga pedatifida Smith Engl. Bot. t. 1278. in trans. of the Linn. soo. X. 340.

Syn. S, ladanifera 8. Dub. bot. 210. S. geranioides var. laciniis foliorum angustioribus Dec. Al. fr. V. 3201 Sax. Prostii Dufour in Hitt.! vidi spec. in orig.!

Icon. Smith I. c.

Haec planta inter priorem et sequentem speciem media est, at ab utragne maxime difert, a S, pedemontana vaudi- eulis lignosis frutieulosis, feliis profunde partitis sepalisque acutis. Quibus characieribus congruit cum S. geranioide; sed petiolo late multinervio paullatim in ovalen digitatum limbum transeunte differt a S. geranioide, quae petiolum basi tantum dilatatam uninerviam limbumque rotundatum basi fere cordatum habet.

Distributio. fin meridie Galliae orientalis in Cevennis! Ex Britania prius nota, at non iterum reperta.

Saxifraga geranioides L, sp. 5781 cod, Richt. 3166! Sternb, rev. 49! "

Syn. S$. geinguefida Lam. fl. fr. II, 533. S. pani- eulata Schleich. eat. 1821, S. ger. 0. ranunculifolia Ser. in DC. Prodr. IV. 301 $. Candoilii Tausch. Sternh. suppl. H. 84! nec Salzmann.

ß: angustata mihi! S$, cuspidata Schleich. ! y. ladanifera Godr. et Gren. 1. 644!

$. ladanifera Lap. d. pyr. 65. hist. ahreg. 236! DC. fi. fx. IV. 375! Dub. bot. 210. exel. var. f. S. pedatifera 8. la- danifera Don |. c. 414.

Ieon. Gouan ill. 1.18. 2! Lap. l. oc. t. 43. Sterub, suppl. UI. 1.19, £.6, 7! 8. Sternb. suppl. I. 1.19. f. Let tt! y. Lap. io. 6,4%

Puleherrima species, praeeipue insignis foliis radicalibus tironumgne rosulatis. Forma folia, ut elariss. Godron dieit, simillima sunt foliis Ranuneuli montani Willd. S. ladanı- Ffera varietas tantum ‚$. geranioidis L. hoc selum differt, quod folia pilis resinosis sunt obleeta gratumque plantae odo- rem trihuunt,

Seringe eum $. gerunioide S. irriguam M.B. con- junzit, quae antem praeter fere aequam formam foliorum cum S. geranioide nihilo eongruit. Non enim habet candieulum epigaeum, est ex solo ramosa neque ut S. geranioides in- Borescentia eymosa. Neque plantae calycibns congraunt, cum in $. irrigua sepala sint breviora atque hasi latiora. $, «r- rigaa omnino non est sectionis Daczyloidis, sed Nephrophylli. Quo accedit, quod S. geranioides habitat in Pyrenaeis, altera planta in Caucaso, ut mirum esset, sihae plantae congraerent.

Distributioe. In saxis humidis umbrosis altitudine 6000 in Pyrenaeis orientalibus usque ad port de Benasque, qui locus est maxime orcidentalis. Ex Pyrenaeis orientalibus multis loeis nota est,

B. Petala non unguicnlata. Petala sunt basi aut rotundata aut plus vel minus acuta, Sepala in omnibus basi latiora quam apice atqne triangularia,

a. Fruticnlosae, eandiculis lignosis epigaeis basi aphyllis atque ramosis. Buic tribui species adseribendae, quae in Gallia meri- dionali atque in Pyrenaeis inveniuntur folis pulcherrime laete viridibus petalisque lacteis ovalibus praecellunt,

1. Folia non distinte vel haud nervosa. Sepala sub- acuminata.

Saxifraga obscura Gren. et Godr. f.d. Fr 646 . Spe: imina cum ad manus non sint, non habeo quod uberius

de hac planta dieam. Secandum diagnosin nonnulla inter hanc

et sequentem speciem diversa esse videntur. Lobi enim in

hac lanceolati, in $. pentadactyli lineares, deinde in hao

eaudieuli non tam longi atque Fignosi, quam in sequenti sunt. Pyrenaei orientales. YVallee d’Eynes.

Saxifraga peutadactylis Lap. fi. pyr. 64. hist, abreg. 235! Sternb. rev. 51! suppl. DH. 711 Haw. I. c. 27. Ser. hc. 30!

Syn, 5. pentadactyla Don |. c. 419.

leon. Lap. I. c. 1.40,

Optima species, quae a ceteris caudienlis valde Jignosis foliorumque lobis linearibus, faeillime distingui potest. Habitu saepins inseguenti speciei similis est, at differt et nervis de- bilissimis et sepalis magis acatis foliisgue longe profundius ineisis,

Distributio. In Pyrenaeis orientalibus haud raro!

2. Folia distinctissime nervosa, sepala obtusa. Saxifraga nervosa Lap. fl. pyr. 63. 1.39, et hist. abr. 235} Sternb. rev. 52! Haw. I. c, 28.

Syn. S. palmata Lap. fl. pyr. 64. ı. di. ex icone nec ex deseript. ex Godr. et Gren. fl. de Br. 1.6471 8. erarara #8. lara Koch Synops.!

Hanc plantam speciem esse nemo nisi elarıss, Koch est qui neget. Cum S. erarata nervis distinetis foliorum con- gruit, at celernm maxime differt; $. erarata enim nunquam tam lignosos habet caudiculos, deinde S. nervosae petala sunt obovata, lactea, contra S. e.raratae oblonga et al- bescentia vel Iuteo-albida. In S. erarata lamina paulatim in petiolum transit, in S. nervos@ autem petiolus fere snbito in laminsam dilatatur, lobigue in S. e.rarata obtuse lineares,

"at in S. nervosa obinse lanceolati sunt.

s

Distributio. In Pyrenaeis orientalibus atque ceutra- libus altitadi ae 6000’! etiam in Arragouia esse dieitur.

b. Oespitosae, caudieulis herbaceis foliosia cespites componentibus. Sunt mıltae species, gnae in sequentibus subtribubus sumt ponendae. a. Omnia ’olia evoluta, sine gemmis axillaribus terminalibus- ge inevolutis. I. Sep:la obtnsa. F Lobi obtusi. * Folia distincte nervosa. Tres sınt apeoies, quae ut S. nervosa a Kochio aullo

jure cum S exarata sunt confusae.

Saxifr.ıga pubescens Pour. act. toul. 3. p. 337, DC. A. Fr. IV. 3751 .

Syn S. mirta Lap. f. pyr. 41. 1.20. hist. abreg.228 et 636! $. ciliaris Lap. hist. abr. suppl. 54.

Icon. Lap. I. c. 1.20.

Koch censet, si in 8. erarata folia et rosularum et tironum es:ent palmata, anguste petiolata atque anguste lo- bata, planlam S. pubescentem Pourr. existere. Sed utram- que plantan S. exraratam ei S, pubescentem ante oculos habeas et acillime differentias invenies. Petalorum enim for- ma uiriusqie speciei maximi moment: est. Sunt in S. pw- bescente kle ovata sepalis triplo longiora, in S. erarata oblonga et sepalis duplo longiora, Praeterea inS. pubescente sanlis, pe. unouli, calyces pilis glandulosis sunt obtecti, quod nunquam iı S. erarata hoc modo exstat. Denique $, pu- bescentis pedancali sunt breviores, quam S. ewaratae, ut inflorescentia in illa sit brevis panicula glomerata, in hac pa- nieula rarı pedunculis patentibus,

32

In herbario regio Berolinensi vidi plantam. a clar. Bois- sier in Olympo colleetam sub nomine S. pubescens var. orientalis, quae a vulgari forma densissimis cespitibns differt.